μασχάλη

και μασκάλη και αμασκάλη, η (ΑM μασχάλη)

1. ανατ. κοιλότητα που σχηματίζεται στη ρίζα τού άνω άκρου ανάμεσα στον βραχίονα και στο θωρακικό τοίχωμα

2. (για ζώα) η κοιλότητα που σχηματίζεται μεταξύ τής ρίζας τών μπροστινών ποδιών και τού κορμού

3. (για φυτά) η γωνία που σχηματίζεται μεταξύ τού μίσχου τών φύλλων ή παρόμοιων οργάνων και τού βλαστού από τον οποίο εκφύεται ο μίσχος

νεοελλ.

1. το μέρος τού ενδύματος το οποίο αντιστοιχεί με τη μασχάλη

2. ναυτ. η κορυφή τής οξείας γωνίας που σχηματίζει ο λιμενοβραχίονας με το κρηπίδωμα τής παραλίας ή με την ακτή

αρχ.

1. νεαρός βλαστός φοίνικα, ο οποίος χρησίμευε για κατασκευή καλαθιών ή σχοινιών

2. κλαδί

3. μέρος τού φύλλου τής ελιάς και άλλων φυτών

4. μικρός κόλπος («καμπτομένης ἐπὶ πολὺ πρὸς ἕω καὶ μασχάλην τινὰ ποιούσης», Στράβ.)

5. γωνία

6. μέρος τής πλώρης τού πλοίου, στο οποίο προσαρμόζεται το μικρό ιστίο αρτέμων

7. μέρος τής πολιορκητικής μηχανής χελώνης.

[ΕΤΥΜΟΛ. Λ. άγνωστης ετυμολ. (πρβλ. αγκάλη), που συνδέεται με τον τ. μάλη*.

ΠΑΡ. μασχαλιαίος, μασχαλίζω, μασχαλός

αρχ.

μασχαλέον, μασχάλιον.

ΣΥΝΘ. (Β' συνθετικό) υπομάσχαλος

αρχ.

αμφιμάσχαλος, ετερομάσχαλος, πολυμάσχαλος, τραγομάσχαλος

νεοελλ.

παραμάσκαλα].